Zwaaiende kinderen, rijstvelden en rode scooters

Terwijl we op de boot zitten naar Gili Air, waar ons een droom schijnt op te wachten, schrijf ik een kort overzicht over Bali. Op Denpasar AirPort hebben we Roeland opgewacht, die al een tijdje in Azië aan het rondreizen is. Met de taxi zijn wij door gegaan naar Seminyak, waar we na een avondmaaltje en wat Bintangetjes lekker zijn gaan slapen, om de volgende dag de scooters te regelen. De scooters hebben we een hele week gehuurd, om hiermee heel Bali af te reizen. De eerste dag hebben we alleen Seminyak gezien, wat ons erg toeristisch overkwam. In de potato head, die door velen wordt aangeraden, merkten we dat het ‘zien en gezien worden’- gehalte erg hoog lag. Uiteraard hebben we even goed meegedaan, door met zonnebrillen in het zwembad te gaan liggen, maar dit was niet het Bali dat we mee wilden maken.

De volgende dag konden we Bali dus echt gaan ontdekken, dus we zijn op tijd op de scooters gestapt en naar ubud vertrokken. De route gaf ons eerst alleen maar snelwegen, maar mandaat aandringen van mijn kamt besloten we een toeristischere route te pakken. Hiermee kwamen we door kleine dorpjes en heel veel groen, waardoor we de Balinese sferen al veel beter meekregen. Eenmaal in ons hotel in Ubud (Swasti eco cottages, waar alles organisch was, zonder airco in een familiekamer zonder goede deuren, met schapen en eekhoorns), zijn we gauw aan het zwembad gaan liggen om een beetje bij te komen. Het is hier zo heet, en de backpacks op de rug helpen niet echt mee als verkoeling.
Na even bij te zijn gekomen, zijn we even snel de nabij gelegen monkey forest in gegaan, maar naar een wippend stel apen en een aap die een toerist beet was het niet heel bijzonder. Hierna zijn we naar het centrum gereden, waar we na het eten onze Duitse vrienden weer hebben gezien. Met hen hebben we afgesproken om de volgende dag de rijstvelden te gaan zoeken. De tocht naar de rijstvelden de volgende dag was vrij lang, maar zo ontzettend gaaf; overal staan blije kindertjes zwaaiend langs de weg, vrouwen tillen manden met spullen op de hoofden, mannen komen voorbij met volgeladen scooters met kippen, gras of rijst en overal liggen matten met rijst te drogen. Het lijkt alsof elk huishouden een eigen tempel heeft of een rijstveld bezit, om zo het geloof goed te onderhouden met offers aan de goden. Zo staan er ook op elke inrit ongeveer kleine bakjes met offers, war de vele straathonden en katten uiteraard uit snoepen.

De rijstvelden die we uiteindelijk gebonden hebben waren prachtig en de holy spring temple hebben bezocht. Het schijnt dat je hier als vrouw alleen in mag als je niet je maandelijkse feestje hebt en iedereen, mannen en vrouwen, moesten een sarong dragen. De tempel was groot, met een groot bad waar iedereen instapte met kleding en al om zichzelf schoon te wassen van de zonden. Bij elke kraan was er een andere betekenis, waarmee je jezelf kon wassen, maar als niet gelovigen hebben wij ons hier niet aan gewaagd.

Toen we terug waren van het scooteren had ik afgesproken om met een oud mede-stagiair in de Emiraten af te spreken. Hij komt uit Indonesië en wilde dolgraag afspreken,dus we besloten samen te gaan eten. Het was leuk hem weer te zien, maar zijn Engels is vrij slecht en hij woont pas net op Bali, dus we hadden er niet heel veel aan.
De dag erna was weer een scooter dag en ik had bedacht dat een koffie (kopi) plantage wel leuk zou kunnen zijn. Om die reden zijn we op zoek gegaan naar een plantage, maar omdat we pas laat besloten hadden waarheen, was dit ons enige spannende tochtje. Wederom weer een prachtige route met zwaaiende kinderen en de koffieplantage was geweldig. Onze gratis gids, Ketut ( de naam voor de vierde zoon in een balinees gezin), liet ons zien waar zowel koffie als chocolade vandaan komt. Ook hadden ze een luwak plantage, wat betekent dat ze wilde luwak over het land hebben lopen, die de koffiebonen eten. Deze bonen worden weer uitgepoept en gezocht door de mensen van de plantage, die het weer wassen en uiteindelijk roosteren. De kleur, grootte en geur van de bonen verschillen duidelijk met de handgeplukte bonen en de uiteindelijke smaak is minder bitter dan wat wij bij koffie gewend zijn.
De plantage maakte ook thee. Deze was gemaakt van pandan, rosella bloemen, cardemom, gember en lemongrass. Heel bijzonder en ook heel lekker!

De dag na de koffieplantage was het tijd voor een nieuwe bestemming. Met zijn drietjes zijn we ongeveer 40 kilometer gaan rijden naar het meer Batur, waar ik verwacht had een mooie tempel te bezoeken, maar waar we uiteindelijk de ochtend erna om 3 uur zin vertrokken om de zonsopgang vanaf de top van de naastgelegen vulkaan te bekijken. Een pittige en steile klim was het, maar het uitzicht was het meer dan waard. Heel gaaf, maar mocht je het ooit willen ondernemen rad ik aan een dikke trui in te pakken, aangezien het met je bezwete lichaam nogal koud is bovenaan. Boven werd er door onze gids een eitje gekookt in de hete rook van de slapende vulkaan en na ons ontbijt kon de route naar beneden beginnen. Ook deze duurde, net als de heenweg, ongeveer 2 uur, waarvan een heel deel gevaarlijk steil was weer.

Toen we terug in het hotel (Home stay) waren, zijn we snel gaan douchen en hebben we nogmaals ontbeten, ditmaal met mie goreng, waar we inmiddels echt behoefte aan hadden. Toen we weggingen kregen ervan onze host nog een gigantische sinaasappel mee en hiermee waren we klaar voor de laatste 55 km op onze scooters. Wederom een heerlijk tochtje, met een suffe eindbestemming; Padangbai. Vanuit hier hebben we vanmorgen de boot van 9 uur, die uiteindelijk toch om half 10 gepland stond en om kwart voor 10 vertrok, genomen naar Gili air. Hier blijven we sowieso 3 nachten en zien we ook de Duitsers nog een laatste keer. Het wordt een feestje met witte stranden, duiken bij Turtles, koraal en kleurrijke vissen en massages.
Foto’s komen uiteraard weer online op Facebook en m’n website!